معنی خوش زبان در فرهنگ فارسی عمید

ویژگی کسی که خوب حرف می زند و با مهربانی سخن می گوید، خوش سخن، شیرین زبان

معنی خوش زبان در لغت نامه دهخدا

خوش تقریر. شیرین زبان. بلیغ. کسی که سخن او آشکار بود و درهم نبود. (ناظم الاطباء)، آنکه نیش کلام ندارد. آنکه جز از روی مهربانی سخنی دیگر نگوید. خوشگو. خوش سخن. پسندیده گو: چون سخن گوید خوش سخن و خوشخوی و خوش زبان و خوش آواز باشد. (ترجمه طبری بلعمی).، دلم مهربان گشت بر مهربانی، کشی دلکشی خوش لبی خوش زبانی.، فرخی.، ماهرویی نشانده اندر پیش، خوش زبان و موافق و دمساز.، فرخی.، مشک جعد و مشک خط و مشک ناف و مشکبوی، خوش سماع و خوش سرود و خوش کنار و خوش زبان.، منوچهری.، اگرچه بود میزبان خوش زبان، پزشکی نه خوب آید از میزبان.، اسدی.، بت خوش زبان چون سخن یاد کرد، بت بی زبان را شه آزاد کرد.، نظامی.، دست من بشکسته بودی آن زمان، چون زدم من بر سر آن خوش زبان.، مولوی

معنی خوش زبان در فرهنگ لغت هوشیار

کسی که دارای گفتار نیکو و خوش باشد شیرین زبان مقابل بد زبان

معنی خوش زبان در فرهنگ واژه مترادف متضاد

خوش بیان، خوش کلام، خوش گفتار، شیرین زبان، خوشگو، شیرین بیان، شیرین سخن، شیرین کلام، متضاد: بدزبان

معنی خوش زبان - جستجوی لغت در جدول جو

خوش زبان

فرهنگ فارسی عمید

خوش زبان

لغت نامه دهخدا

خوش زبان

فرهنگ لغت هوشیار

خوش زبان

فرهنگ واژه مترادف متضاد

آتش زبان

تیززبان، کسی که تند سخن بگوید، برای مثال سعدی آتش زبانم در غمت سوزان چو شمع / با همه آتش زبانی در تو گیراییم نیست (سعدی۲ - ۳۶۹)

فرهنگ فارسی عمید

خوش لباس

ویژگی کسی که لباس خوب بر تن دارد

فرهنگ فارسی عمید

خوش بین

ویژگی کسی که به جنبه های مثبت امور می نگرد، امیدوار

فرهنگ فارسی عمید

خوش خوان

خوش آواز، دارای آواز و صدای خوشایند و دلنشین
خوش لحن، خوش نوا، خوش الحان، خوش گو، خوش سرا، عالی آوازه

فرهنگ فارسی عمید

خوش صباح

(خوَشْ/ خُشْ صَ)

خوب رو، کنایه ازاسب عربی نیکوشمایل. (لغت محلی شوشتر نسخۀ خطی)

لغت نامه دهخدا

خوش باطن

(خوَشْ / خُشْ طِ)

نیکوسرشت. نیکونهاد، در مقام طعن، آنکه باطن بد دارد. خبیث. لئیم. بدسیرت. بدجنس

لغت نامه دهخدا

خوش بیان

(خوَشْ / خُشْ بَ)

خوش سخن. نکوسخن. نیکوگو. نیک کلام. نکوکلام. خوش زبان. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

خوش مکان

(خوَشْ / خُشْ مَ)

دهی است از دهستان حومه بخش اردکان شهرستان شیراز واقع در 4 هزارگزی جنوب اردکان و 6 هزارگزی باختری شوسۀ اردکان به شیراز. این ناحیه کوهستانی است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7). قریه ای است یک فرسنگی جنوبی اردکان فارس. (از فارسنامۀ ناصری)

لغت نامه دهخدا

خوش آباد

(خوَشْ / خُشْ)

قصبه ای است قریب به بدلیس در کوه افتاده و طرف مشرق آن گشاده، در طرف غربی اش کوهی بلند و دامنه اش دلپسند، در قدیم شهری آباد بوده شیخ حسن چوپانی آنرا خراب نموده، اکنون قریب هزار باب خانه در آن معمور است و بخوبی آب و هوا مشهور می باشد. (از آنندراج) (از انجمن آرای ناصری)

لغت نامه دهخدا

خوش آلان

(خُشْ)

دهی است از دهستان برادوست بخش صومای شهرستان ارومیه، واقع در جنوب خاوری هشتیان با هوای سرد و 104 تن سکنه. راه ارابه رو. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)

لغت نامه دهخدا

خوش عنان

(خوَشْ / خُشْ عِ)

صفت رام بودن اسب. غیرکشنده و غیرسرکش و غیرتوسن:
رام زین و خوش عنان و کش خرام و تیزگام
شخ نورد و راهجوی و سیل بر وکوه کن.
منوچهری.
دیرخواب و زودخیز و تیزسیر و دوربین
خوش عنان و کش خرام و پاکزاد و نیکخوی.
منوچهری.
اشهب گردون بدرکاب نگیرد
جز پی یکران خوش عنان که تو داری.
سیدحسن غزنوی.
نه ابر از ابر نیسان درفشان تر
نه باد از باد بستان خوش عنان تر.
نظامی.
بدستم در از دولت خوش عنان
طبرزد چنین شد طبرخون چنان.
نظامی.
چون آب رونده خوش عنان باش
هرجا که روی لطف رسان باش.
نظامی

لغت نامه دهخدا

خوش مکان

(خوَشْ / خُشْ مَ)

مکان خوب. جای نیکو

لغت نامه دهخدا

خوش گمان

(خوَشْ / خُشْ گُ)

با ظن خوب. حسن الظّن ّ

لغت نامه دهخدا

آتش زبان

(تَ زَ)

تیز و تند زبان:
سعدی آتش زبانم وز غمت سوزان چو شمع
با همه آتش زبانی در تو گیراییم نیست.
سعدی

لغت نامه دهخدا

شوخ زبان

(زَ)

کنایه از گستاخ گوی. (آنندراج). گستاخ. (ناظم الاطباء) ، عجول در حرف زدن. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

ناخوش زبان

(خوَشْ / خُشْ زَ)

بدزبان. خشن گفتار. که سخن تلخ و درشت گوید. که زخم زبان زند:
بمن بر شده لشکری دیده بان
همه خارج آهنگ ناخوش زبان.
نظامی

لغت نامه دهخدا

خوش زبانی

(خوَشْ / خُشْ زَ)

خوش بیانی. خوش تقریری. خوشگوئی. خوش سخنی:
بدین شرمناکی بدین خوب رسمی
بدین تازه رویی بدین خوش زبانی.
فرخی.
، نرم گویی:
و آنگه به کلید خوش زبانی
بگشاد خزانۀ نهانی.
نظامی.
با من آن مه به خوش زبانیها
کرد بسیار مهربانیها.
نظامی

لغت نامه دهخدا

خوش لباس

(خوَشْ / خُشْ لِ)

آنکه لباس یا جامۀ خوش دوخت و برازنده به الوان متناسب پوشد، آنکه لباس در تن او خوب جلوه کند

لغت نامه دهخدا